Zomer Mei 1995, ik was 14 jaar oud en DE maand waarin mijn leven een andere invulling zou gaan krijgen. Ik was mij nog niet bewust van dat wat ging komen maar dat het mijn hele leven zou gaan veranderen was een feit. Vrijdag 30 Januari 2015 zat ik in de auto op weg naar mijn werk in Almelo en op de één of andere manier dwaalde mijn gedachten af en realiseerde ik mij ineens dat het over 3 maanden exact 20 jaar geleden was dat er in mijn bovenbeen een tumor zo groot als een rugbybal werd ontdekt. Hoe snel gaat het leven wel niet voorbij als je na 20 jaar ineens beseft dat het al zo lang geleden is en hoeveel geluk ik heb gehad. Heb ik het 20 jaar weg gestopt? of ben ik nu op een punt gekomen dat het een plek heeft gekregen?
Zwarte dag
Zondag 14 Mei (Moederdag) 1995, Ik weet nog goed dat ik in mijn korte broek de trap afkwam op weg naar mijn ouders die beneden in de tuin zaten. Beneden gekomen constateerde mijn moeder dat er een enorme bult zat aan de binnenkant van mijn bovenbeen. Heb je niks gevoelt mike? vroeg mijn moeder en dat was het begin van een rollercoaster rit die ik niet eens meer tot in detail kan na vertellen.
Reality Check
Ik mis nu mijn hele rechterbeen maar niet door de eerste keer dat er een tumor was ontdekt. De eerste keer was er nog hoop dat mijn been zou blijven zitten. Een tumor zo groot als een rugbybal gewikkeld om mijn aorta zou een paar weken later worden weggehaald maar wel met als doel om het been te besparende. Ruim 21 uur ben ik geopereerd en met man en macht hebben ze het tumor weten te verwijderen dankzij een top team en arts Dr. Hennipman. Week in, week uit ging ik elke dag op en neer naar het UMC voor 5 minuten bestraling. Ook zat ik intern in het revalidatiecentrum de Trappenberg in de hoop dat ik mijn been weer optimaal kon gaan gebruiken.
Keuzes maken
De genezing van mijn wonden lukte niet en uiteindelijk is er na 1 jaar besloten om mijn onderbeen na een lang revalidatieproces te amputeren. Na de amputatie kon ook snel al weer heel veel en kreeg zelfs een prothese! Ik kreeg een brommertje en ruim een jaar heb ik kunnen genieten van mijn leven. Begin Maart 1998 was al deze pret voorgoed voorbij want de kanker was weer terug maar dit keer in mijn lies en heup. Mijn rechter bovenbeen, bekken en stukje een heup moesten worden weggehaald om 100% zeker te zijn dat alles zou worden verwijderd. Ook hier volgde weer een lang en heftig herstel en echt genieten van mijn puberteit zat er niet meer in. En tegen de tijd dat ik eindelijk weer aan de beter hand was kwam in 2001 weer het slechte bericht want er zat een tumor in mijn buik. De wereld stond in brand door de aanslagen van 9/11 en ik lag in het ziekenhuis met mijn eigen hel. De tumor werd weg gehaald en een een periode van bestralen volgde. Elke dag moest ik weer naar het UMC voor 5 min straling, maar zou het dan nu toch gelukt zijn en is deze hel eindelijk afgelopen?
Pluk de dag
Door mijn ziekte ben ik geworden wie ik nu ben en heb ik dingen gedaan die ik anders nooit had mogen ervaren, Zwemmen met dolfijnen, parachute springen, werken voor een TV programma Benedenpeil mijn reclame bureau Mikyair, Tough Ground. B.V. en niet te vergeten mijn wereld record en de Ben nevis Challenge. Ook mijn vrienden en prachtige vrouw zou ik nooit hebben ontmoet als ik niet ziek was geworden. Maar feit blijft dat ik zonder steun van mijn ouders, vrouw en broer er nu niet zo bij had gezeten.
Misschien laat ik dat niet vaak merken maar het is waar wat men zegt. Van je familie moet je het hebben en ik heb van hun de energie en kracht gekregen om door te gaan. Natuurlijk ben ik nog verdrietig over dat wat mij is overkomen maar nu 20 jaar later kan ik ook gaan genieten en realiseer ik mij dat ik door het oog van de naald ben gekropen. Ik ben nu ruim 15 jaar kankervrij, ik voel mij top en probeer elk zintuig te laten werken als ik weer iets moois mag doen of kan meemaken. Ik heb de vrouw van mijn dromen ontmoet en krijg over enkele weken een dochter. Ik heb het geluk dat ik dit allemaal nog kan na vertellen maar vele ook niet. Ik heb vrienden en familie verloren door deze verschrikkelijk ziekte en hoop dat er in de nabije toekomst een medicijn zal komen die kan genezen! Zij komen niet meer terug maar het geeft wel hoop voor al die andere die deze verschrikkelijke ziekte krijgen.
20 jaar geleden zag ik kanker en de kanker zag mij MAAR ik won de strijd! Geniet van elke dag want echt!! het kan zo voorbij zijn! Bedankt voor het lezen. LiveSTRONG Michael-Robbert Brans
