Ik zag het al eerder voorbijkomen, de oproep voor deelname aan het televisieprogramma Ninja Warrior Nederland. Ik volg het programma niet maar ik was zeker wel op de hoogte van andere sporters met 1 been en hun deelname aan het programma in Amerika. Ergens wilde ik toch ooit wel eens meedoen maar er was ook er twijfel. Ik heb de oproep voorbij laten gaan tot ik andere sprak over hun deelname. Ik was stiekem jaloers maar ik had geen lef om me daadwerkelijk aan te melden. Mike, wil jij niet meedoen? Ik? kan ik dat?…de angst en twijfel sloeg toe maar toch kriebelde het. Ja! natuurlijk kan jij dat, zal ik je naam noemen? Ja, doe maar zei ik en dan zien we wel hoe het afloopt. This story has also been translated into English. Click here if you want to read it
If someone offers you an amazing opportunity and you think you can not do it, say yes then learn how to do it later
Enkele dagen later ging mijn telefoon. Hoi Michael-Robbert je spreekt met Talpa voor het programma Ninja Warrior. Ik bel je omdat wij jouw verhaal hebben gehoord van Team Familie en hoe zou je het vinden om een poging te wagen op het Ninja parkour? Na ruim een half uur aan de telefoon gezeten te hebben besloot ik mee te gaan doen. Ik stelde wel 1 voorwaarde aan mijn deelname want winnen zal ik niet maar ik wil met mijn deelname wel een statement achterlaten. Laat je handicap geen beperking zijn en durf uit je comfort zone te stappen. Iets wat ik al 2 jaar actief doe samen met mijn Team No-limits.
In de weken doe volgde is er een geweldige promo opgenomen van ongeveer 30 seconde die vooraf bij de uitzending van mijn poging zal worden getoond. Ik heb hem al gezien en hij is tof. Het is een enorme kick en zeker een bucket list maar de eerste plaats staat mijn missie.
Ninja D-DAY
De dag van de opnames brak aan en ik had vrienden en familie opgetrommeld om mij te komen aanmoedigen. Ik moest er al om 1230 zijn om de spelregels te horen, pakcour verkennen en diverse interviews te doen. Ik was samen met Frank van Lieshout die ook deze dag het ninja pakcour mocht bedwingen. De show begon en ik was als 4e ingedeeld om te starten. Vooraf moesten we een show-off door langs het publiek te rennen om ons voor te stellen. Hier besefte ik me pas wat mijn deelname betekende want tijdens de show-off zag het publiek denken. Zie ik dat nou goed? Heeft hij 1 been? Erg grappig maar gelijkertijd benauwde het me ook. Ik rende langs mijn familie die net als het overige publiek als een dolle stonde te juichen.
De eerste 3 deelnemers waren geweest en alle 3 waren ze gevallen bij de eerste obstakels. Ik schrok daarvan want als dat het niveau was dan zag het er voor mij niet goed uit. Ik was aan de beurt! mijn moment om te laten zien dat je handicap geen beperking hoeft te zijn. Ik liep met mijn krukken naar het podium en die 10 stappen waren EPIC! Bij het publiek drong het door dat ik 1 been had en echt ging meedoen. En bij mij kwam het besef dat ik iets gaafs ging doen en dat heel Nederland dat straks zal zien. Ik stond daar… midden op het podium en wat er toen gebeurde stokte mijn adem.
Lets get ready to rumble
Het publiek ging staan en in een golf van lawaai kwam het bij mij aan. Ruim 700 man stond met open mond mijn start te aanschouwen. Ik sloeg vol en de emotie zat hoger dan je misschien zou denken. Wat een intensiteit en wat een power dat moment. De piep om te starten ging af en ik sprong naar de eerste step. Het publiek schreeuwde het uit en tegelijkertijd schrok ik! Damm.. wat moest ik mij schrap zetten om niet te vallen wat ik niet zag aankomen. Ik maakte me klaar voor de volgende sprong en nog één en nog één en ik was al verder dan de eerste deelnemer. Met mijn vrouw aan de zijlijn als opper motivator en het publiek die als een WK voetbal wedstrijd mij moed in schreeuwde kwam ik aan het einde. Mijn knie bloede maar door de adrenaline boeide me dat niet.
Obstakel 2 was een hoog hang element waarbij de afsprong cruciaal is. Ik ging hangen, zette me schrap en duwde mij naar de overkant. Als een kamikaze kwam ik aan en maakte een mooie afsprong op de mat. Ook hier liet ik deelnemers 1 en 2 achter mij wat zeker niet in mijn verwachting zat. Ik was al verder dan ik had verwacht maar daar was hij dan! Obstakel 3 was een grote rode cilinder die kon rond draaien. Deze cilinder was zeker 4 meter lang en je kon de overkant halen door of te rennen of te gaan hangen. Ik heb sterk overwogen om het hinkelend te proberen, maar ik koos uiteindelijk toch voor het hangen onder de balk.
Hoe ga ik dit doen? ik klom op de balk en vrijwel meteen draaide deze waardoor ik onder de balk kwam te hangen. Ik klemde mijn been tegen de balk en greep zo hard als ik kon met mijn armen om de balk maar ik merkte al snel dat het een onmogelijke taak zou gaan worden. Zodra ik mijn armen wilde verplaatsen rolde de balk naar links vanwege het extra gewicht van mijn linkerbeen. Tot 3 keer toe raakte mijn been bijna de grond maar ik was er bijna. Ik viel, keek vermoeid naar de rode balk en realiseerde mij dat het over was. Ik had graag verder gegaan want ik wist dat de obstakels na de balk haalbaar waren. Mijn deelname was over. Ik klom van de mat om nog met Dennis van der Geest te praten met achter mij een uitzinnig publiek en vertelde ik de rede van mijn deelname. Bekijk hier mijn deelname.
Ik kan terugkijken op een unieke ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Ik wil het publiek bedanken voor de overweldigende energie tijdens mijn poging. Ik wil Talpa bedanken voor het toelaten van mijn deelname en ik hoop dat mijn deelname andere met en zonder beperking heeft geïnspireerd. Ik hoop dat mijn deelname andere met welke vorm van beperking zal uitdagen om die dingen te doen waarvan andere zeggen dat het onmogelijk is. Laat je handicap geen beperking zijn!
Sportieve groet, Michael-Robbert