Eindelijk was het dan zover! Op zondag 28 September begon ik aan mijn eerste 6KM tijdens de Mud Masters in Biddinghuizen. Met steun van Team No Limits en het Revalidatiefonds kon dat gewoon niet mislukken. In 2013 liep ik al eens eerder een 6km maar dan tijdens de Zeewolde van ZtotZ een wandeltocht bij mij in de buurt. Al was dat wel iets heel anders de spanning was er niet minder om en een obstacle run op krukken is niet iets wat ik dagelijks doe. Rond half 10 kwam ik aan op het terrein van de Mud Masters samen met mijn vrienden die rond elf uur ook gingen starten voor de 18KM. Midden op het terrein stond de stand van het Revalidatiefonds en voordat ik iedereen netjes goedemorgen had gezegd kreeg ik van Karin van de Leest een schoenendoos in mijn handen gedrukt. Ik kreeg zomaar nieuwe schoenen en ze zitten heerlijk. Ik ben trots ik dat ik hier vandaag met Team No Limits mag starten.
Nadat ik iedereen netjes had bedankt en goedemorgen had gezegd begon het wachten. Om 16:30 moest ik samen met Rick starten maar achteraf was dat iets te laat want tijdens mijn run merkte ik wel dat het lange wachten een aanslag was voor mijn handen. De andere team genoten Rudy, Tamara, Jacco en John zouden zich na hun 18KM run aansluiten om als team gezamenlijk over de finish te gaan.
Na een lange wacht ging ik eindelijk starten met team No Limits. Mijn vrouw, pa, ma en vrienden stonden vol spanning langs de kant te wachten tot ik voorbij ging komen. Tijdens de waanzinnige introductie van team No Limits in ons startvak en de wijze woorden van Hagenees Rudy “we vreten die obstacles op” begon dan eindelijk mijn run. Wat moet je verwachten? Na een paar honderd meter lopen kwam de eerste waterpartij en mijn eerste hindernis. Gelukkig had ik speciale krukdoppen dus wegzakken in de modder gebeurde niet snel maar ik ging wel tot mijn middel in het koude water gevolgd door de Monkeybars. Ik gaf mijn krukken aan één van mijn team maatjes en begon mijn klim met de bemoedigende woorden van vrienden en familie die langs de kant stonden te juichen. Pittig was het zeker en na mijn afsprong riep mijn pa nog snel “Mike rust en herstel” want even was ik niet bedacht op de lichamelijke inspanning.
De volgende kilometers waren klote. Nadat ik door een paar diepe modderpoelen was gekropen kwam ik er al snel achter dat ik geen handschoenen droeg want met al dat zand voelde het aan als schuurpapier! Elke stap was een drama en dan overdrijf ik echt niet. Water, water.. Ik kreeg dat zand maar niet van mijn handen en krukken. Wat nu? Gefrustreerd liep ik de eerste kilometers al mopperend door en uiteindelijk kon ik niets anders dan toegeven aan deze last. De volgende hindernissen kwamen eraan! Gelukkig, want even was ik bang dat er niet veel meer kwamen. Tijdens de eerste kilometers zag ik het ene na de andere bouwwerk al worden afgebroken en voor het lopen alleen was ik niet naar Biddinghuizen gekomen. Maar eindelijk daar kwamen ze, de ene poel naar de andere en moeilijk veel modder. Mijn krukken zakte weg en mijn doppen bleven hangen. Ga ik kruipen, huppelen of gewoon zo door? Onderweg nog wat eenvoudige hooibalen besprongen en door enkele tunnels gekropen.
Aangekomen bij de heuvels van modder keek ik nog even naar mijn team genoten want Rick en Jacco moeten dit ook doen maar dan met prothese? Zelf heb ik ook een prothese gehad dus ik snap heel goed wat dit voor een stomp kan betekenen. Om de hoek was hij dan! de hoge sprong in het diepe. Ik klom omhoog met een subtiel zetje van Dennis en daar stond ik. Verstand op nul en springen want lang wachten helpt niet mee in de keuze. Het was een sprong van zeker 5 meter dus hoe langer je wacht hoe complexer het wordt. Ik sprong naar beneden gevolgd door mijn krukken. Beneden bleef ik nog even wachten om Tamara aan te moedigen want ik begreep dat zij niet van zulke hoogtes hield.
Eenmaal uit het water gekropen op weg naar de blauwe Teva muren. Drie verschillende muren van 1,5 tot 3 meter hoog. Met mijn beperking aardig zwaar en zeker ook best eng. De eerste ging nog wel maar de 2e was een stuk hoger en kwam ook mijn angst. Ik heb geen steun of een stukje bot rond mijn heup om op de steunen dus eenmaal bovenaan kan ik niet veel meer doen. Met hulp van mijn team kwam ik omhoog maar daar bleef het stil. En nu? Iedereen keek toe dus afhaken was geen optie. Met hulp lukte het me dan toch om over alle muren komen.
Op naar de halfpipe en met een hoogte van denk ik 5 meter niet niks. Ik was daar al best bang voor want dit soort hindernissen wil je gewoon halen en zeker als er publiek is. Even omhoog huppelen lukt niet dus voor mij hing er een touw op het hoogste deel. Ik haalde diep adem en voor ik het wist stond ik boven en dat neemt niemand mij meer af. Nog even de andere teamgenoten helpen want ook voor hun was het zwaar. Ik heb met verbazing staan kijken en stiekem kreeg ik ook kippenvel toen de andere na diverse pogingen ook boven kwamen. Tamara die behoorlijk snel boven was, Rick en Jacco die met prothese ook niet veel moeite leken te hebben. John die met zijn reuzen sprongen zowat over de hindernis sprong en Rudy die na enkele pogingen ook boven kwam. Gezamenlijk sprongen we in het water om de laatste meters te zwemmen richting de finish.
Ik was kapot maar wat een ervaring en wat een respect heb ik voor mijn mede teamgenoten. Tijdens onze run heeft David Brouwer van TV Flevoland ook item gedraaid voor het programma Binnen de Dijken. En ik kan wel schrijven hoe ik een modderpoel ben overgestoken of van 5 meter hoog ben gesprongen gevolgd door een halfpijp maar je moet het gewoon zien.
Ik heb een waanzinnig dag gehad en ben aangemoedigd op een manier die ik niet kan omschrijven. De energie en inspiratie die ik heb gekregen van het team, familie en vrienden is ongekend. Deze zondag heb ik een nieuw stukje Michaelrobbert gevonden waarvan ik het bestaan niet wist dus op naar de volgende uitdaging want ik wel meer. See ya.